Het verhaal

Verdrietig nieuws gaat door Valerie Lane. Eerst bereikt het Laurie, dan Keira, dan Ruby, dan Susan en tenslotte Orchid. Allemaal zijn ze er kapot van. Maar uit het verdrietige komt ook iets moois voort: een viering van het leven, en de hele straat doet mee. Deze keer komen niet alleen de eigenaresses van de winkeltjes aan het woord, maar ook een aantal andere belangrijke personages uit de verschillende boeken.

De bewoners en eigenaresses van Valerie Lane doen er alles aan om de wens van een dierbare vriendin uit te laten komen. Ter ere van die vriendin, maar ook ter ere van Madame Valerie, naar wie de straat is genoemd. Ondertussen ontstaan er nieuwe liefdes, komen oude bekenden terug en viert iedereen samen nog een keer feest – en jij als lezer bent welkom, om nog een laatste keer mee te vieren in Valerie Lane

Mijn mening

Heel eerlijk? Van mij had dit boek niet gehoeven. Ik vond het vijfde deel een prima afsluiting van een heerlijk luchtige reeks boekjes. En dan begint dit zesde deel ook nog eens ontzettend verdrietig. Niet alleen door Het Grote Verdrietige Nieuws, maar ook omdat de eigenaresse die ik het meeste een fijne, stabiele relatie gunde nogal wat bonje heeft met haar partner. Ja, sorry hoor, maar daarvoor lees ik deze serie niet!

Een ander probleem: het is (zeker in het begin) niet helemaal duidelijk hoeveel tijd er is verstreken tussen het vijfde boek en dit verhaal. Dat maakt het best lastig om te volgen welke ontwikkelingen er allemaal in de tussentijd zijn geweest. Ook als je de boeken allemaal achter elkaar leest, mis je brokjes informatie. Ook dat verwacht ik niet van een serie als deze.

Wat ik wel een beetje had verwacht (maar niet minder irritant is): dat de personages af en toe door elkaar te halen zijn of zelfs door elkaar gehaald worden. Het helpt daarbij niet dat de ex van de een (bijna) dezelfde naam heeft als de partner van de ander.

Ik miste op de opbouw in het verhaal. Het was Het Grote Verdrietige Nieuws brengen, update van wie wie ook alweer is en hoppa, in de emotionele achtbaan naar het einde van het verhaal. Dat vond ik jammer, want de rustige opbouw vond ik juist zo fijn bij deze verhalen.

Het hele boek voelt als een geforceerde manier om een aantal zogenaamd open eindjes alsnog af te dichten – om er vervolgens net zo veel weer open te laten aan het einde van dit boek. Daarnaast voelt het verhaal als een week soapserie kijken – en niet op een goede manier. Te veel drama, te veel uitmelken.

Deze serie was af bij het vijfde deel, en daar had de auteur het bij moeten laten wat mij betreft. Ik was dol op deze serie als heerlijke luchtige boekjes met een vast patroon, maar dit laatste deel was een enorme tegenvaller.

Dit boek is vertaald door Marion Hardoar