Het verhaal

Het is 2558 en de maatschappij is verdeeld in Slaven en Vrijen. Raven is een slaaf, maar wel een elite-slaaf. Ze zit al vanaf haar achtste jaar op de Delicatus-school, waar ze wordt opgeleid om een slaaf van een hooggeplaatste Vrije te worden. Ze denkt dat ze daardoor zelf ook wat vrijheid kan verwerven. Helaas komt ze er al snel achter dat dat niet het geval is…

Als ze gekocht wordt door een Genoot, een zeer hooggeplaatste Vrije, denkt ze dat ze goed af is. Maar nieuwe Meester wordt vermoord en de autoriteiten verdenken Raven. Als Slaaf heeft ze geen rechten, geen mogelijkheid om zichzelf vrij te pleiten, geen enkele kans om hieruit te komen.

Castro, haar goede vriend van de Delicatusschool, denkt hier anders over. Hij zet alles op alles om Raven vrij te krijgen en haar onschuld te bewijzen. Hij verzint listen en manipuleert mensen, in de hoop Raven vrij te krijgen. Raven moet haar proces afwachten in een Reservaat, een gebied dat veel lijkt op de Arena’s uit De Hongerspelen. Inclusief de camera’s en een aantal boobytraps.

Tussendoor lees je ook kleine stukjes, bijna dagboekachtige aantekeningetjes, van ene S. S is een Vrije, en ik vermoed dat het Seamus is, de zoon van de eigenaresse van de Delicatusschool. Hij heeft buitengewoon veel interesse in Raven, en is bijna ziekelijk obsessief met haar bezig. Mede daardoor is hij een geschikte prooi voor het gemanipuleer van Castro. Toch voel je aan alles dat ze alle drie slechts pionnen in een groter geheel zijn. Dit maakt dat je wil weten hoe het verhaal verder gaat, wat het grote plan is. Het wekt de nieuwsgierigheid.

Het verhaal is het eerste deel van een serie.

Mijn mening

Dit verhaal van de Vlaamse auteur Miriam Borgermans past in de huidige trend van dystopische verhalen. Fans van De Hongerspelen zullen dit boek zeker waarderen. De hoofdstukken zijn kort, en worden steeds ingeluid door een kort verzonnen of bestaand fragment van een tekst dat de Afdeling Censuur heeft verwijderd of verboden. Af en toe merk je dat het boek Vlaams is, door kleine woordjes die we in Nederland anders spellen of vervoegen. Zelf vind ik dat altijd wel grappig.

Wat ik storend vond, was dat het verloop van de tijd regelmatig onduidelijk was. Tussen twee hoofdstukken was soms een week of een maand verstreken, zonder dat hier ook maar iets over gezegd werd. Dit zou symbool kunnen staan voor het feit dat Raven op deze momenten ook niet weet hoeveel tijd er precies verstreken is, ware het niet dat ze de dagen en nachten nog steeds prima kan tellen, en zelfs af en toe nog laat merken dat ze weet welke maand het is. Het verhaal zit verder goed in elkaar. Er worden al hints gegeven voor het verloop van het verhaal in de volgende delen, en het boek van bijna 500 pagina’s eindigt met een cliffhanger. Gezien het feit dat dit boek uitstekend de fans van De Hongerspelen bedient, verbaast het me dat dit boek niet uitgebreider in de schijnwerpers is gezet door de boekhandels.