Als je mijn blog al wat langer volgt, weet je een paar dingen over mij:
1. Ik ben dol op bibliotheken;
2. Ik lees heel veel;
3. Ik heb Nederlands gestudeerd en daarbij me (onder andere) gespecialiseerd in forensische linguïstiek.

Daarnaast weet je waarschijnlijk ook dat ik autisme heb en dat ik op dit moment werkloos ben, mijn blog is mijn ‘werk’. Ik blog zelden over deze laatste twee dingen (ze hebben namelijk niet zo veel met mijn blog te maken), maar ik krijg wel steeds vaker de vraag of ik van mijn blog niet mijn werk zou willen maken. Het probleem daarmee is dat er met boekbloggen (wat ik vooral doe) geen droog brood te verdienen is, laat staan dat ik mezelf uit de Wajong kan werken (wat ik het liefste zou willen).

Maar er is nog een reden waarom ik van mijn blog niet mijn werk wil maken: ik heb andere ambities. Bloggen is leuk en ik leer er heel veel van, maar het is niet mijn droombaan.

Ambitieus

Ik ben ambitieus, dat durf ik best te zeggen. Ik droom van een werkplek waar ik op mijn plek ben, waar ik mag groeien en bloeien, waar men mijn talenten ziet en waar ik mag zijn wie ik ben. Ik wil me graag ergens specialiseren, specialist worden op een bepaald gebied. Ik ben een dossiervreter en kan goed dingen uitzoeken (vaak vind ik dit ook leuk, zeker als het onderwerp me interesseert. Laat mij maar alle details van een onderzoek uitpluizen of vijftien rapporten naast elkaar leggen om de overeenkomsten en verschillen te onderzoeken). Ik droom ook van een normaal inkomen (geen minimumloon, maar een cao- of marktconform salaris), van een vast contract en van leuke collega’s.

Dit klinkt allemaal heel algemeen, en dat kan best kloppen. Ik zit namelijk niet in een positie waarin ik veel eisen kan stellen aan de functie waarin ik terecht kom of aan de inhoud van mijn takenpakket. Dat komt omdat ik Wajonger ben, en voor een Wajonger zijn dit al best ambitieuze dingen. Maar dat ik Wajonger ben, wil niet zeggen dat ik geen dromen heb…

Mijn droombaan

Er zijn twee ‘functies’ die ik dolgraag zou willen vervullen. De eerste is in de bibliotheek. Ik zou dolgraag bibliotheekmedewerker worden en daar klanten helpen, thema-tafels inrichten, boeken verzamelen voor scholen of klanten die niet naar de bibliotheek toe kunnen/durven en/of me binnen de bibliotheek inzetten voor lees-enthousiasmering. Ik denk oprecht dat ik dit werk goed zou kunnen, maar helaas word ik steeds afgewezen. En als ik navraag doe waarom, dan krijg ik meestal een reactie in de trant van ‘overweldigd door het aantal sollicitaties’. Een keer ben ik min of meer afgewezen ‘omdat ik geen retail-ervaring had’. Een keer ben ik nog net niet letterlijk afgewezen op mijn autisme (dat mag namelijk officieel niet), maar was de afwijzing wel zo geformuleerd dat ik zeker wist dat mijn stoornis de reden van de afwijzing was, en degene aan de andere kant wist dat ik dat wist. Die laatste afwijzing deed pijn, echt heel veel pijn. Ik heb sindsdien niet meer bij een bibliotheek durven solliciteren. Toch blijf ik dromen van een functie bij de bibliotheek. Ik ben er namelijk oprecht van overtuigd dat ik daar prima zou passen en dat mijn stoornis daar geen nadeel is, maar een voordeel.

Een tweede functie waarin mijn stoornis een voordeel is, is die van forensisch linguïst. Dit is geen heel bekende functie. Het komt neer op een soort CSI, maar dan met taal en woorden. Dit soort specialismes zijn te vinden bij de zware recherche, de IOD’s (Informatie en Opsporingsdiensten, bijvoorbeeld de FIOD) en bij het NFI (Nederlands Forensisch Instituut). Aan wat voor zaken moet je dan denken? Nou, bijvoorbeeld dat er iemand vermist is, maar dat er nog wel berichtjes worden verstuurd vanaf diens telefoon. Of de vraag of iemand een bepaalde brief, mail of bericht op social media wel of niet zelf geschreven heeft. Het onderzoeken van berichten die via bepaalde apps verstuurd worden. Of een chatbox waar men illegale praktijken bespreekt of uitwisselt open houden nadat een moderator op heterdaad is betrapt. Of het lexicon van Sweetie (en soortgelijke projecten) opstellen. Ik weet van mijn studieperiode dat ik echt een talent heb voor dit vakgebied, wat waarschijnlijk nog wordt versterkt door mijn autisme. Helaas is dit specialisme in Nederland nog relatief onbekend en daardoor zijn de werkplekken in dit vakgebied (zeer) schaars. Toch blijft ook dit een droom van mij.

Dromen en de realiteit

Ik droom dus van twee banen. Een baan in de bibliotheek en een baan als forensisch linguïst. En natuurlijk weet ik dat die dromen niet heel haalbaar zijn: op banen bij de bibliotheek solliciteren heel veel mensen, en vaak zoeken ze mensen met andere ervaring dan die ik heb (en dus bij voorkeur zonder autisme). De banen in de forensische linguïstiek zijn al helemaal schaars. Ik was een keer heel dichtbij zo’n baan, maar toen vloog de wereld in de fik door madame C, en daarmee ging ook mijn kans op die baan in rook op.

In de echte wereld ben ik blij met iedere werkplek waar ze me werk willen aanbieden dat me een beetje uitdaagt, waar ze niet bang voor me zijn en waar ze bereid zijn om me een normaal salaris te geven waarmee ik er niet op achteruit ga ten opzichte van de Wajong (ja, in theorie is dat niet mogelijk, maar in praktijk dus wel). Natuurlijk blijf ik dromen van een plek op de door mij o zo gewilde functies, maar ik blijf wel realistisch. Ik weet dat de kansen niet in mijn voordeel zijn, en neem dus iedere baan aan die mij de drie bovenstaande dingen geeft. Bij voorkeur ook binnen een uur treinreizen van mijn huis, maar zelfs dat is geen must. Ik wil gewoon heel graag weer aan het werk en deel uitmaken van de maatschappij. Die droombaan komt misschien wel, ooit. Maar voor nu ben ik al heel blij met een baan.