Het verhaal

Tierney is zestien jaar en woont in een klein plaatsje. Iedereen kent elkaar, en iedereen houdt elkaar in de gaten. De mannen hebben het voor het zeggen en de vrouwen zouden over magie beschikken die mannen tot waanzin kan drijven. Daarom worden alle meisjes van zestien een jaar naar een plek in de bossen verbannen, om hun magie kwijt te raken. Na dat jaar, het genadejaar, mogen ze terugkeren naar het dorp. Maar voordat de meisjes vertrekken, worden ze uitgehuwelijkt aan de beschikbare mannen in het dorp. Hiervoor is een speciale ceremonie. Omdat er in Tierney’s jaar meer beschikbare meisjes zijn dan jongens, is het dragen van een sluier een voorrecht. Trouwen en kinderen (lees: zonen) baren is het hoogste goed, en verder moeten vrouwen vooral hun mond houden en doen wat hun man zegt. Doen ze dit niet, of worden ze beschuldigd van een misdrijf, dan staan daar strenge straffen op.

Maar Tierney voelt zich helemaal niet magisch. Wel heeft ze door dat er tijdens het genadejaar rare dingen gebeuren. Sommige meisjes komen dood terug, anderen komen helemaal niet terug. De meisjes die wel terugkomen, zijn inderdaad veranderd. Maar niemand praat over het genadejaar, niemand vertelt aan iemand buiten de groep waarmee ze op genadejaar zijn geweest wat er in de wildernis gebeurd is. En toch ziet Tierney wel kleine dingen. En ze is vastbesloten om de waarheid achter het genadejaar te vinden.

Mijn mening

Voordat ik dit boek begon te lezen, dacht ik met een soort Hungergames-achtig verhaal te maken te hebben. Andere reden om de wildernis in gestuurd te worden met minder camera’s, maar verder… Toen ik begon te lezen, merkte ik dat de auteur ook flink wat inspiratie heeft gehaald uit The Handmaid’s Tale. Daarnaast kwam er ook nog een stukje Mean Girls voorbij.

Soms vond ik het jatwerk echter wel iets te duidelijk. Zo zit er in De Hongerspelen een stukje waarin Katniss bijna uitdroogt en omkomt van de dorst. Net op tijd vindt ze een klein poeltje met schoon water en wat visjes en wortels. Ook Tierney heeft een uitdrogings-scene, en ook zij vindt net op tijd een poeltje met schoon water en voedsel. In De Test wordt er op een cruciaal moment voedsel over een hek gegooid, en ook Tierney ontvangt op een cruciaal moment voedsel dat over de schutting wordt gegooid. Dit soort dingen waren niet nodig geweest, het verhaal had ook prima gewerkt zonder deze stukjes.

Een bijzonder element in het verhaal is ‘de taal van de bloemen’. Het dorpje is een samenvoegsel van allerlei culturen en daardoor ook allerlei talen. Inmiddels spreekt iedereen dezelfde taal, maar daarvoor had men een taal ontwikkelt om dingen te zeggen met behulp van losse bloemen. Iedere bloem heeft een betekenis, en die taal zit door het hele verhaal heen geweven. Het is een soort geheime manier van communiceren.

Al met al leest het boek als een trein, ik las rustig 200 pagina’s per dag. En hoewel er overduidelijk het nodige ‘geleend’ is uit de verschillende andere dystopische verhalen, zitten er ook enkele nieuwe elementen in. Daarnaast zette dit verhaal me aan het denken. Niet alleen over de afloop, maar ook over hoe wij in de westerse maatschappij de positie van de vrouw zien, en hoe (on)gelijk mannen en vrouwen zijn.

Het verhaal is zwaarder en complexer dan De Hongerspelen of vergelijkbare boeken, waardoor dit ook duidelijk voor een wat oudere doelgroep is. Dit boek is een aanrader voor de liefhebbers van dystopische verhalen, maar ook voor mensen die graag aan het denken gezet worden over wat ze lezen.

Bron afbeelding: bol.com