Vorige week besprak ik de boeken die je moet proberen om fantasy echt een kans te geven. Vandaag bespreek doe ik min of meer hetzelfde, maar dan met detectives. Want ook detectives zijn echt heel fijn om te lezen, maar je moet wel weten waar je moet beginnen. En aangezien het detective-genre wat overweldigend kan zijn, heb ik ook hier weer de boeken geselecteerd die jou bij de hand nemen, zodat je (eerste) kennismaking met detectives prettig verloopt.

Laat ik even beginnen met een onderscheid te maken tussen twee (sub)genres: detectives en thrillers. Bij detectives is er meestal sprake van een professionele speurder die een misdaad oplost (en die het dus zelf nooit gedaan heeft), bij thrillers is iedereen verdacht. Nee, dit verschil heb ik niet zelf verzonnen, dat heb ik even voor je opgezocht 😉

Goed, met dit verschil tussen detective en thriller kunnen we fijn boeken gaan zoeken die jij kan gaan lezen, zodat je het genre detective goed leert kennen, en dus kunt beslissen of het wel of juist niet iets voor jou is.

Baantjer. Als je je wil gaan verdiepen in detectives, zijn er een paar auteurs waar je niet omheen kunt. En Baantjer is zo’n auteur. In ieder boek zitten een aantal vaste elementen (lijk, onderzoek, bezoekje aan cafe Lowietje, Buitendam doet moeilijk, onderzoek loopt vast, ingeving, ontknoping, uitleg van De Cock bij hem thuis). Dat is ook wat de lezers willen, en dat krijgen ze dus ook. De boeken zijn daarom heerlijk voorspelbaar qua patroon, en lenen zich dus niet alleen goed om te lezen als je weinig concentratie hebt, maar zijn ook heel geschikt om te luisteren als je de badkamer staat te poetsen of een grote pan eten staat te maken.

De Lois-trilogie van Simone van der Vlugt. Deze drie boeken (Aan niemand vertellen, Morgen ben ik weer thuis en Vraag niet waarom) kun je los van elkaar lezen, maar als je ze op volgorde leest krijg je een extra verhaallijntje aangeboden. Van der Vlugt heeft deze boeken laten proef-lezen door mensen bij de politie, zodat ze zeker zou weten dat ze geen onzin zou verkondigen over bijvoorbeeld hoe een onderzoek verloopt of welke bevoegdheden iemand heeft. In de drie boeken werkt Lois aan verschillende zaken, van moord tot ontvoering, en leren we de persoon achter het uniform kennen. Ben je geïnteresseerd in politiewerk bij de Nederlandse politie, dan is dit echt een aanrader voor jou.

Cara Hunter. Cara Hunter schrijft ook politiedetectives, maar dan gesitueerd in het Verenigd Koninkrijk. Ze lezen echter ongeveer net zo snel, en dat komt door de ontzettend vlotte schrijfstijl die Hunter hanteert. Je kunt duidelijk merken dat ze gewend is om de aandacht van de lezer/kijker (Hunter schrijft ook voor de BBC) vast te houden. Bijzonder aan haar stijl is dat je niet alleen het verhaal leest, maar ook mee kunt lezen in de berichten op social media en de politieverslagen (uiteraard allemaal fictief, maar het voelt door al die dingen wel heel erg echt).

Helen Grace-serie van M. J. Arlidge. Wil jij het echt bloederig hebben, of heb jij extreem korte hoofdstukken nodig om je aandacht bij een boek te houden? Dan moet je de Helen Grace-serie hebben. Helen Grace werkt bij de politie in Southampton. Ze scheurt op haar motor van plaats delict naar mortuarium en van verdachte naar nabestaande. De zaken waar ze mee te maken krijgt zijn altijd gruwelijk en bloederig, en ook het privéleven van Helen moet het regelmatig ontgelden. Ze werkt hard en vraagt hetzelfde van haar team, waarin niet iedereen altijd even loyaal en netjes is. Het zijn echte adrenalineboeken, die van ontploffing naar achtervolging naar lijk naar uitslaande brand schieten. Voor wie een sterke maag heeft en geen problemen heeft met misdaden van horrorniveau.

Van In en Hannelore Martens-serie van Pieter Aspe. Ook deze misdaden zijn vaak gruwelijk, maar er is voor de lezer iets meer tijd om adem te halen. Er zit meer rust in deze boeken dan in die van Arlidge, en ook meer sfeer. Brugge is nou eenmaal wat sfeervoller dan Southampton, en de personages in de boeken van Pieter Aspe nemen ook nog wel eens de tijd om een maaltijd te eten, een goed gesprek te voeren of om een avond wijn te drinken bij het haardvuur. Hierdoor geven de boeken niet zo’n adrenalineroes als de Helen Grace-serie, waardoor je het boek ook nog een keer weg kan leggen.

Hercule Poirot van Agatha Christie. Ook Agatha Christie is iemand die je simpelweg moet noemen als het om detectives gaat. Hercule Poirot is een van haar beroemdste personages, en hij is privédetective. Professioneel speurder dus. De verhalen zijn altijd gesitueerd in de Britse middle- en upperclass (grote huizen, personeel, kinderen naar kostschool en/of kunnen studeren). Soms komen mensen naar Poirot toe, soms gaat hij naar hen. Wil je echt kennismaken met de kennis en kunde van Poirot, dan raad ik je aan om Het A. B. C.-mysterie te lezen, Een kat tussen de duiven, Moord in het Studentenhuis of een van de boeken met korte verhalen.

Arrowood van Mick Finlay. Arrowood is de tegenhanger van Sherlock Holmes. De rijke mensen in Londen gaan naar Holmes, de mensen die zich aan de zelfkant van de samenleving bevinden zoeken Arrowood op voor de mysteries die ze zelf niet op kunnen lossen. Arrowood zoekt alles tot op de bodem uit, ongeacht wat dat hem en zijn assistent kost. Hoewel het thema grimmig is, hebben de boeken toch iets gezelligs om te lezen. Tegelijkertijd blijf je net genoeg bij de zaak betrokken om te blijven puzzelen. Het zijn fijne leesboeken, en het is jammer dat er maar twee boeken vertaald zijn.

Deze blogpost is onderdeel van een serie, waarin ik de ‘instappers’ van verschillende genres bespreek. Het eerste deel, over fantasy, vind je hier.