Opnieuw helaas een aantal boeken die ik niet uitgelezen heb. Vandaag bespreek ik ze, en ik vertel je ook waarom ik deze boeken niet uitlas. Zodat jij zelf kan bepalen of jij het boek wel wil lezen. Want als ik een boek niet uitlees, wil dat niet zeggen dat jij het boek ook niet leuk gaat vinden, of dat jij dezelfde lees-ervaring gaat hebben (of hebt gehad) als ik. Dus: gebruik deze posts vooral om je eigen keuze te maken.

Bonuskind van Saskia Noort. Een boek waar ik flink voor gehyped was. En waar ik dacht in een fijne thriller te belanden, kreeg ik een tienermeisje met een rouwproces dat net iets te makkelijk het dagboek van haar moeder weet te vinden met net iets te veel explicite scenes voor een 15-jarige. Ook was het vinden van de nieuwe vriend van haar moeder op Tinder veel te makkelijk (1 schoolpauze Tinderen en ze had hem al gevonden) en vond ik de observaties van het meisje niet geloofwaardig, te volwassen en ouwelijk voor een tiener. Halverwege het boek heb ik doorgebladerd naar de ontknoping, die inderdaad in elkaar zat zoals ik 50 bladzijdes eerder al dacht. Jammer, want ik had me verheugd op een fijne thriller met een goede dosis spanning.

Tuva: De Jacht van Will Dean. Ik had moeite om in het verhaal te komen, en de schrijfstijl was nogal irritant. Bijna iedere zin begon met ‘ik’, en daar zijn betere oplossingen voor. Ik baalde overigens enorm dat dit boek niet was wat ik ervan had verwacht, want dit is het eerste deel van een serie en dan zou ik weer eens een nieuwe thrillerserie hebben om me op te verheugen. Helaas, dit boek was het niet voor mij.

Zondagskind van Judith Visser. Oké, deze moet ik waarschijnlijk even uitleggen, want ik weet dat veel mensen binnen de ASS-wereld weglopen met dit boek. Ik niet. En om een paar redenen. Ten eerste vind ik het boek wat afstandelijk geschreven. Juist bij vrouwen met ASS is de emotionele belevingswereld vaak heel groot, ook/juist bij de introverte vrouwen met ASS. Sterker nog: onze emoties zijn vaak grote bronnen van overprikkeling. Dit boek laat daar weinig van zien, en dat vind ik jammer. Ten tweede stoort het me nogal dat Jasmijn zichzelf boven de regels verheven voelt. Ze vindt dat die regels niet voor haar gelden omdat ze niet voor haar of in samenspraak met haar gemaakt zijn, want zij is anders dan de rest. Ten derde vind ik dat haar ouders haar veel te veel ruimte geven om apart te zijn, met name in de gewone dingen van het leven. Zo eet Jasmijn apart van haar familie, want te veel prikkels. In huis doet iedereen stil en zachtjes, want anders zijn het te veel prikkels voor Jasmijn. Als in: de krant wordt zelfs zachtjes omgeslagen, want als dat te luid is raakt Jasmijn al overprikkeld. Ten vierde vind ik het jammer dat een heel groot deel van het autisme onderbelicht blijft. Er is bijvoorbeeld een scene waarin Jasmijn haar leesboek al uit heeft en een nieuw boek wil pakken. Haar leerkracht gelooft niet dat ze het boek al uit heeft, en zegt dat ze liegt. Jasmijn probeert toch een nieuw boek te pakken, waarop de leraar haar nog een keer beschuldigd van liegen. Jasmijn loopt weg van school en gaat naar huis, waar haar moeder haar een aantal uur later aantreft en haar terugbrengt naar school. Dit is zo ongeveer het einde van het hoofdstuk. Maar daarna gaat het niet over wat dit akkefietje met Jasmijn heeft gedaan, terwijl ik uit ervaring weet dat dat juist is waar het autisme zich uit. Waar de meeste mensen na een excuus van de docent verder zouden kunnen, is dit voor een ASS’er vaak een reden om ofwel geen nieuw biebboek meer te durven pakken (want als je dat op het ‘verkeerde moment’ doet word je beschuldigd van liegen) ofwel ze vertrouwen de leerkracht niet meer, want die heeft hen vals beschuldigd en dat was niet eerlijk. Zo zijn er meer momenten waarop ik het stukje ‘autisme’ mis. Voor mij bleef dit boek nog dichter aan de oppervlakte dan Het Wonderbaarlijke Voorval met de Hond in de Nacht, terwijl ik had verwacht dat we dat niveau toch wel voorbij waren. Voor het beeld: dit is een beetje alsof je een lesbienne neerzet met een kort kapsel en een tuinbroek. Ik miste echt enorm veel in dit boek, en dan vooral de diepgang.

Pijn van Mel Wallis de Vries. Dit lag niet aan het boek, maar aan mij. Of eerder aan dat de situatieschets van de hoofdpersoon iets te dichtbij kwam. Ik merkte dat ik buikpijn kreeg tijdens het lezen, en dat is een teken dat een boek te dichtbij komt voor mij. Dit ligt dus niet aan het boek, maar aan mijn eigen ervaringen. Het was een bieb-boek, dus ik heb het teruggebracht naar de bieb.

Wil je deze serie nog eens teruglezen?
Deel 1
Deel 2
Deel 3
Deel 4